Nieśmieszne

Ostatnio było jakoś tak poważnie i na swój sposób mądrze, to teraz można coś głupiego. I bez sensu. W ogóle, to coś za często teraz wstawiam. Ale jakoś tak... Przyjemnie mi się teraz pisze. Nic z fabułą mi nie wychodzi, a taka pisanina jest o wiele prostsza.
Mam wrażenie, że się zmieniłam. Nie potrafię powiedzieć co konkretnie uległo metamorfozie, ale to jest dziwne. Dlaczego to nie może być jawne, proste i bez zbędnego komplikowania? Powinnam rozpatrzyć wszystkie swoje cechy i zachowania, żeby odkryć co to jest, tylko że to będzie długa i żmudna robota, a może nie przynieść pożądanych efektów. Zauważyłam, że stałam się minimalnie bardziej pewna siebie i trochę częściej szczerze się uśmiecham, ale to nie o to chodzi. Coś zmieniło się na gorsze. Chyba trochę boję się tego, co może wyniknąć z istnienia tego czegoś w zmienionej formie. To frustrujące, i to jak jasna cholera.
Krótko i nawet chyba na jakiś temat.
Dziękuję, dobranoc.
Scary

Bez tytułu

Praca domowa może poczekać, prawda? Boję się, że znowu mi pomysł ucieknie, także raczej nie ma innego wyjścia, jak ustawić się w kolejce do podświadomości. Tam trzeba się zapisywać z odpowiednim wyprzedzeniem, dostaje się numerek i czeka się grzecznie na wezwanie do gabinetu. Niestety, zauważyłam, że to nie idzie kolejnością rosnącą, ani malejącą. To taki nieuporządkowany system. Niestety, sprzężenie mojej podświadomości z pamięcią działa destruktywnie na porządek w dokumentach i stąd ten bajzel. No ale, mniejsza z tym, bo zaraz znowu zapomnę, po co tu wlazłam.
I co? Musiałam przed chwilą przerwać pisanie i zapomniałam. Ehh... Powiesić się tylko na haku za żebra. Może mi się przypomni podczas pisania o wszystkim i o niczym? Można w sumie spróbować. To ja chyba jeszcze pomęczę temat matury, ocen, itp.
Jestem na bieżąco ze szkołą, uczę się już dwanaście lat. I mogę powiedzieć jedno. Szkoła nie rozwinęła we mnie twórczego myślenia. Wszystko musiało i nadal musi być schematyczne i dopasowane do narzuconego z góry klucza.Gdy polonistka dowiedziała się, że w wypracowaniu na egzaminie gimnazjalnym opierałam się na własnej lekturze, kompletnie spoza kanonu, była przerażona i pewna, że nie zostanie to dobrze ocenione. Myliła się, bo akurat za rozprawkę dostałam maksymalną ilość punktów, ale jak wiele jej reakcja mówi o tym, jak standardowo wygląda ocenianie takich prac. I teraz czeka mnie matura. O ile matematyka, geografia, czy angielski, wymagają ode mnie posiadania pewnej wiedzy i sprawdzają faktyczne opanowanie materiału, o tyle egzamin z języka polskiego jest według mnie trochę nieadekwatny do tego, co się dzieje na lekcjach.  Matura z polskiego wymaga właśnie twórczego myślenia, a lekcje uczą nas działania schematycznego. Oczywiście, nie wszędzie musi to tak wyglądać, opieram się tylko na swoich własnych doświadczeniach i nie mam realnego porównania z innymi szkołami i nauczycielami.
Hmm... Ej, w zasadzie, to właśnie to mi od tygodnia chodziło po głowie. Chyba już kompletnie się zgubiłam. Zapomniałam o tym, miałam sobie o tym przypomnieć w trakcie pisania o czymś innym, co okazało się tym, o czym miałam sobie przypomnieć. Trochę bardzo to pomieszane. No cóż. W każdym razie się wyjaśniło. Dziękuję za uwagę.
Scary

Aaaaa...

Także tego... Żyję. Szpital był ponad miesiąc temu i był koszmarnie nudny. Naprawdę. Kompletnie nic się nie działo... Książki mi dowożono w międzyczasie, bo po trzech dniach zabrakło. Jedzenie nie było złe. Fakt, że jadłam tylko mannę i zupy, ale były zjadliwe. Pielęgniarki przyjemne i pomocne. Ekhm... To chyba tyle.
Koniec wakacji w sumie przywitałam z ulgą. Już się przynajmniej nie snuję jak duch po podwórku nie mając co ze sobą zrobić. Tylko to wstawanie o szóstej rano... Lubię się uczyć, poza tym, szkoła sprawia, że mam stały kontakt z ludźmi, mimo mojej awersji do tego. Wbrew pozorom, to całkiem zdrowe. Izolacja na dłuższą metę jest strasznie męcząca. Co jeszcze mogę na ten temat powiedzieć? Jak jasna cholera boję się przyszłorocznej matury i chyba już zacznę zbierać leki i ziółka na uspokojenie, bo inaczej nie przejdę przez to z zachowaniem psychiki w dobrym stanie. Jestem okropną panikarą i muszę z tym żyć.
Aaaa... Tak w ogóle, to... No i zdechło. Od paru dni nosiłam się z zamiarem, żeby coś napisać. I co? Nie pamiętam co to było... Moja pamięć to wredna małpa. Nie da mi zapomnieć o łyżce, którą jako sześciolatka wsadziłam sobie między świeżo wyrośnięte stałe dolne jedynki, ale już coś istotnego, na przykład myśl przewodnią tego wpisu, bardzo łatwo wymazuje z notatnika. Do diaska, muszę się z nią na poważnie rozmówić, bo tak dalej być nie może. Jak tu pamiętać o ważnych rzeczach, skoro ona woli przechowywać informacje o jakichś pierdołach? Grrr...
Także ten... To by było dzisiaj na tyle. Muszę co jakiś czas coś tu powypisywać, żeby znowu nie wyjść z wprawy.
Do przeczytania,
Scary

Świat kredek

Kolorowanki. Polubiłam kolorowanie. Nie spodziewałam się, że tak mnie to wciągnie, zwłaszcza, że jako dziecko ich nie cierpiałam. Rysować nie umiem, to chociaż pomaluję coś wydrukowanego. I żeby nie było, zajęłam się tym jeszcze za nim wszedł ten cały trend na "kolorowanki dla dorosłych". Także no. To tyle na ten temat.
Mam straszną chęć na arbuza. Znowu...
Dzisiaj mija rok, odkąd kupiłam sobie zegarek na straganie. Nadal działa, mimo wszystko. Tylko baterię musiałam wymienić u zegarmistrza.
Strasznie dziwny ten wpis. Takie krótkie. Urywane. Zdania. I. Równoważniki. Zdań.
W środę idę do szpitala na tydzień. Już ja widzę to widzę... Albo wyląduję na jednej sali z emerytkami, albo z małymi dziećmi. Nie wiem, co gorsze. Mam przygotowane pięć książek. Wystarczy? Może jeszcze podrukuję sobie moduły, to powycinam, a potem będę je składać i czytać jednocześnie... Chyba, że trafi się ktoś ciekawy, to chociaż będzie z kim pogadać.
No co mam jeszcze pisać...?
Nudzi mi się. Nie lubię za bardzo wakacji, bo nie umiem sobie organizować sama czasu. Dlatego właśnie się nudzę.
To tyle w dzisiejszym programie.
Do napisania,
Scary

Arbuziątko

Właśnie zżarłam pół arbuza... Co ja najlepszego zrobiłam? No ale była taka przecena w Tesco (1,23 zł za kg)... Ale mi będzie niedobrze już to czuję. Nigdy więcej.
Dobre sobie, przecież jak tylko będę miała okazję, to zrobię tak jeszcze raz...
Dopiero wzięłam się za słuchanie piosenek z tegorocznej Eurowizji. Na dobrą sprawę nawet nie wiedziałam, kto wygrał. Jak dla mnie, Belgia, Cypr, Macedonia i Słowenia miały ciekawych przedstawicieli. Ku mojemu zdziwieniu, całkiem dobra wydała mi się piosenka reprezentująca Mołdawię... Ale to Boggie z Węgier rozłożyła mnie na łopatki...Jeśli już mówimy o tym "konkursie", to zeszłoroczne propozycje wydają mi się mimo wszystko trochę lepsze. Z tamtych wpadła mi w ucho większość. No, ale to w końcu subiektywna opinia.
Także tego... We wtorek miałam urodziny. Siedemnaste konkretnie. I dostałam mnóstwo pachnących rzeczy. Na przykład świeczki o zapachu mango, jedną żurawinową i brzoskwiniowe masło do ciała (aż chyba zacznę się codziennie kremikować, jak na babę przystało). Jak ja kocham wszystko, co ładnie pachnie. Mama mówi, że jestem maniaczką świeczek zapachowych. Czy to coś złego? Zresztą, nie mam ich jeszcze aż tak dużo, bez przesadyzmu.
Arbuz chyba planuje wyruszyć w drogę powrotną przez mój przełyk... Muszę lecieć po jakieś tabletki. Ale to było tego warte, mówię Wam, było. Zawsze chciałam móc samej zeżreć tyle arbuza i nie musieć się nim z nikim dzielić.
Do usłyszenia, przeczytania, czy czegoś tam :)
Scary

Uroczyście przysięgam... Ale na nic nie daję gwarancji

Ale na nic nie daję gwarancji, żeby nie było. W dotrzymywaniu słowa nie jestem najlepsza, chociaż bardzo się staram. Chociaż może lepiej o tym nie mówić...
Nie zmuszaj mnie do pisania postów, proszę, bo będę pisała jakieś głupoty. Wiesz, jakie to potem męczące, jak widzę jak tępo pisałam?
Nawet nie mam pomysłu co napisać... Czyżby deja vu? Ale przecież to już było... Ehh... I jeszcze ta mnogość wielokropków... Porażka na całej linii... Zginiesz śmiercią pozorowaną na naturalną, zobaczysz...
Nie no, na serio całkowicie nie mam inspiracji. To będzie taki notkowy koszmarek, za którego będzie mi okropnie wstyd potem. Ale mi będą wnuki wypominać... Na skarpety sąsiada, toż to się będzie za mną ciągnęło aż do trumny. Aż Ci chyba, panie psychologu jeszcze raz pogrożę, bo się zmierziłam do pisania... Odpłacę się za to sowicie w swoim czasie.
No kurczę z rożna, nie mam weny. Nie mam i koniec. Jak mam wykrzesać z siebie coś sensownego, jak brak mi chęci i motywacji. To, że narzekasz, że nie piszę, wcale nie pomaga, wierz mi. Zaraz zacznę z tego wszystkiego walić łbem pełnym szatkowanej kapusty o to moje pozdzierane biurko z marketu. Oooo... To jest myśl. Nabiję sobie guza. Pobawię się w masochistkę. Trzeba przecież zbierać doświadczenie życiowe w różnych kategoriach, prawda?
Padam na ten swój paskudny ryj, bo jak tak czytam to "cudo" od początku, to się coraz bardziej załamuję. Każdy ma w życiu okresy wzlotów i upadków, a ja aktualnie siedzę w jakiejś wyjątkowo głębokiej przepaści i zbieram pióra do skrzydeł. Tylko czym je posklejać? Na ślinę się chyba nie uda... Może woskowina z uszu...?
Dobranoc, proszę Państwa.
A pewnemu panu najgorszego możliwego koszmaru!
Scary

Nic śmiesznego

Ani ciekawego. Ani w ogóle nic się nie dzieje. Nie lubię takiej nijakości. Po prostu... Nie. Coś trzeba z tym zrobić, mili Państwo. Coś trzeba z tym zrobić... I już ja się postaram wykombinować cokolwiek bardziej ekscytującego. Ale to od jutra.
Chustka do nosa. Niby nic, a jednak... Jeśli ktoś nie chce używać chusteczek higienicznych, istnieją chustki do nosa, nawet mam gdzieś takie w domu. Ale na litość Boską, apaszki nie służą do wydmuchiwania w nie kinola! Skąd to zbulwersowanie? Był sobie ostatnio pan. Wysoki, młody pan o całkiem przyjemnej aparycji. I ten pan grał na gitarze elektrycznej niedaleko wejścia do tzw. galerii. Pominę milczeniem fakt, że było zimno i wiało i w ogóle nieprzyjemnie, a ów pan był bez kurtki. Grał nieźle, miał interesujący repertuar, ciekawie to się prezentowało. Tylko, że ten pan do wycierania nosa używał takiej dużej czerwonej chustki w kratkę. I niefortunnie się złożyło, że identyczną miałam na szyi. Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. Zraziłam się do pana po całości. Sytuacji nie ratował nawet jego przepiękny sweter w żółto-zieloną kratkę z czerwonymi rękawami. Może brzmię jak człowiek niespełna rozumu, ale ta chustka była moją ulubioną do tamtego momentu. A teraz kojarzy mi się tylko z tym panem...
Ale, jako że pójście do "galerii" zawsze wiąże się z odwiedzeniem Empiku, zdarzyło się coś, co poprawiło mi trochę humor. Ja sobie grzecznie, nikomu nie wadząc, szukam odpowiednio małych podobrazi, a Natalia (wcześniej nie wspomniana, towarzysząca mi koleżanka) informuje mnie znienacka, że ten pan wynosi kota ze sklepu. Chwila moment, co? Jak to kota? Ale że pluszowego? A tu nie... A tu nie. To był prawdziwy kot z krwi i kości. Rudy, w ciapki, dobrze odchowany i czysty, więc zapewne "czyiś". I pan go wyniósł. Skąd zwierzak wziął się w sklepie? Nie wiadomo. Kocurek tak się przywiązał do pracowników Empiku, że chwilę po wyniesieniu, wrócił, łasząc się wszystkim ludziom do nóg. To było rozczulające wręcz. Co prawda, mógł mieć wściekliznę, czy coś. Ale no błagam... Nawet pan, który go co chwilę wywalał zaczął się do niego przywiązywać. Trochę to zmieniło moje nastawienie do reszty tego dnia. No ale chustka do nosa wielkości mojej apaszki? No nieee...
I to tyle na dzisiaj. I najprawdopodobniej na najbliższy miesiąc. Zatem cieszmy się i radujmy dniem dzisiejszym :)

Do zobaczenia,
Scary

Rany Julian, ja to rozumiem!

Michasia miała pisać. Otworzyła ładnie nową kartę w przeglądarce, wpisała adres, otworzyła tworzenie nowego posta, wymyśliła tytuł, załączyła playlistę... I nagle coś się urwało. Tak jakoś milion rzeczy do zrobienia pojawiło się na horyzoncie. A to przypomniała mi się piosenka z radia i koniecznie musiałam jej poszukać. A to uznałam, że niewygodnie mi się siedzi i pół godziny się gimnastykowałam z różnymi pozycjami, aż koniec końców znalazłam się w punkcie wyjścia. A to brat przyszedł z zadaniem z polskiego. A to herbata mi się skończyła, więc trzeba iść po nową. A to stanik mnie uwiera, metka od dżinsów w sumie też, więc trzeba wdziać strój wybitnie niewyjściowy (czyt. dziurawą koszulkę i dresy). A to zaczęły mnie denerwować puste ściany i postanowiłam coś z nimi zrobić. Milion pięćset sto dziewięćset rzeczy do roboty, jak nigdy. Ale w końcu wyczerpały mi się pomysły na odkładanie szrajbowania w nieskończoność i oto jestem!
Ciekawostka miesiąca: ZAKOCHAŁAM SIĘ! Oczywiście, że w bohaterze książkowym. I to w zasadzie nie pierwszy raz. Ale ostatnio znowu czytałam "Studium w szkarłacie". To chyba jasne, że chodzi o Watsona *-* Nie będę się nad tym rozwodzić. Po prostu musiałam to gdzieś wyznać.
Kolejna informacja: ZROZUMIAŁAM CIĄGI! Jeny, jaki ja dziki taniec odstawiałam, gdy udało mi się zrobić bezbłędnie zadania z powtórzenia działu. Może jednak ta piątkowa klasówka nie pójdzie mi tak źle?
A teraz złe wieści, moja ukochana, najulubieńsza na świecie i najpiękniejsza świeczuszka zapachowa się kończy. Będę płakać. Muszę poszukać takiej samej, bo się od niej uzależniłam. Specjalnie oszczędzałam ją jak mogłam. Zamiast zapalać, po prostu przysuwałam ją blisko nosa i wdychałam ten przewspaniały zapach. Na początku, gdy ją dostałam, sądziłam, że to nie może ładnie pachnieć. Czarna śliwka? I jeszcze ten hibiskus... Wydawało się niemożliwością, żeby ktoś nienawidzący słodkich zapachów polubił takie połączenie. A jednak cuda się zdarzają.
Uff... Zmęczyłam się, szczerze mówiąc. Takie cosie są bardzo wyczerpujące. Zatem ja się już żegnam. Słowo harcerza (którym nigdy nie byłam), że jak wrócę, to będę.

Sayonara,
Scary

PS. Zrobiłam sobie kolczyk w wardze. Ale to tylko tak informuję, żeby potem nie było ;)

Mamo, ale ja chcę tę koszulę!

Wczoraj minęły dwa lata od opublikowania pierwszej notki. Ostatni rok praktycznie olałam. I tak sądziłam, że ten twór umrze śmiercią naturalną. Zapomnę o jego istnieniu, usunę go, wyczyszczę, oddam... Cokolwiek. A to nadal dycha. Ledwo, ale dycha. Skoro już dycha, to czemu by się nie zastanowić, po co go reanimować? Lubię tu pisać. To irracjonalne. Po co umieszczać takie rzeczy w internecie? Nadal nie wiem. Zatem inaczej, lubię tu pisać, wiedząc, że ktoś przeczyta, zainteresuje go tu coś, oceni styl pisania, uśmieje się, itd. W realnym życiu nie jestem otwarta. W internecie jest mi dużo prościej. Można zachować anonimowość. Nie potrzebny jest bezpośredni kontakt do porozumienia się. Szczerze? Nawet gadania przez telefon nie lubię. Onieśmiela mnie to dalece bardziej niż normalna rozmowa. I co mi kto zrobi?
Dużo pytań. Po części retorycznych.
Wczoraj (właściwie dzisiaj) dyskutowałam z przyjacielem... W sumie, nadal nie wiem jak mam cię nazywać. W każdym razie chodziło o gry komputerowe vs książki, czyli co bardziej rozwija wyobraźnię. Wyszły moje braki w doinformowaniu (nie mam zbyt dużego pojęcia o grach), ale H. zauważył ciekawą rzecz. Nie przytoczę dosłownie, ale sens był taki, że książki nie rozwijają wyobraźni, bo poniekąd mamy podane wszystko, co należy sobie zwizualizować i po pewnym czasie można robić to mechanicznie. Wtedy zastanowiłam się nad tym, jak to wygląda u mnie. Trochę czytam, to fakt, ale w jaki sposób? Okazało się, że po przeczytaniu czegoś, często zdarza mi się wracać myślami do wykreowanego przez autora świata i tworzę w nim własne scenariusze zdarzeń. Nie piszę nic na tej podstawie, bo nie uważam, żeby była taka potrzeba. Ale to moim zdaniem rozwija wyobraźnię. Jeżeli jestem w błędzie, proszę mnie poprawić, w końcu nie jestem w tej dziedzinie ekspertką. Czasem objawia się mój iście ośli upór, ale warto poznać jakąś inną opinię na ten temat.
Muszę oddać komuś tę świeczkę. Pomarańczowa. Z marketu. Szajs. Paskudztwo. Chce ktoś?
A, no i ta koszula. Tatusiowi się trochę zgrubło po rzuceniu papierosów i matula chciała wywalić na strych taką śliczną czarną koszulę, bo się tatuś już w niej nie dopina. No i ja ją wyciągnęłam z worka. I skitrałam w szafce. I mamusia każe mi ją oddać. Ale ja ją kocham... Jest przepiękniasta. I planuję zakładać ją do szkoły, kiedy mama ma popołudniową zmianę w pracy, bo wtedy nie widzi mnie ani rano (tsaa... jedyny plus wstawania o 5:58 do szkoły), ani popołudniu, bo jest w pracy. A jak wraca, to ja już siedzę w dziurawej męskiej koszulce z Supermanem (której też nienawidzi, ale poszła na ugodę za kupno letniej sukienki w kwiatki) i nie ma znaku. Jak bardzo jestem zła?

Pozdrówki,
słuchająca Justina Timberlake'a sprzed 13 lat (raaaaany... zeszłam na psy...) Scary

Archiwum

Wiecie ile mam nieopublikowanych notatek? Blisko 30. Najpierw nawypisuję cudacznych tworów, potem mi się odechce, zapiszę w kopiach roboczych, a jak po paru dniach to przeczytam, to załamuję się swoim stanem psychicznym. Tych dziwnych rzeczy nigdy nikomu nie pokażę, bo to pokazuje moją inteligencję w bardzo złym świetle.
Lubię musztardę chrzanową. Ciekawe czy ktoś zauważy to zdanie.
Od jakiegoś czasu mam swoją pasję (spanie i czytanie się nie zaliczają), a mianowicie origami modułowe. Nie wymaga zbytnio rozwiniętych zdolności manualnych, a moduły po jakimś czasie robi się już machinalnie, przy oglądaniu filmu czy serialu. Mam fotografię węża, którego zrobiłam. Trochę pomyliłam schemat, więc potrzebował podstawki, ale moim skromnym zdaniem, prezentuje się całkiem nieźle. Ta dam!

 

I to by było w dzisiejszym programie na tyle. Na więcej pisaniny nie mam chęci. Porozpisuję się następnym razem. W końcu od poniedziałku będziem feriować z rozmachem.

Pozdrowienia pachnące hibiskusem i czarną śliwką,

Scary