Światełko w ciemności

Nie rozchodzi się w żadnym razie o "światełko w tunelu" i tym podobne rzeczy. Mam na myśli bardzo zabawną z mojego punktu widzenia historyjkę. Wczoraj w nocy (ok. 2:00) zadzwonił mi budzik (efekt wizyty kuzyna). Z lekka nieprzytomna obróciłam się w stronę biurka, na którym leżał mój telefon. Ja patrzę, a tam się coś świeci. Nie tak, jak diody na komputerze, czy coś w tym stylu, tylko takie okrągłe nie wiadomo co. Wystraszyłam się okropnie i zerwałam się z łóżka. Tym nagłym ruchem zrzuciłam na podłogę miśka, o którego potknęłam się, gdy postanowiłam zbliżyć się do źródła światła. Klnąc szpetnie na czym świat stoi zwlekłam się z podłogi i powolutku ruszyłam w stronę biurka. Ja patrzę z bliska, a to moja fluorescencyjna bransoletka. Tak się zaczęłam śmiać, że aż mama przybiegła do mego pokoju, wystraszona, że coś mi się stało. Gdy się już uspokoiłam i wróciłam na łóżko, zerknęłam na zegarek. Przez tę cholerną bransoletkę straciłam godzinę snu. Nosz w ciapkę. Ale będę miała co wspominać.
Pojawił się na moim blogu gadżet, jaki jest playlista. Dodałam na nią piosenki, przy których dobrze mi się czyta, pisze, uczy i wszystko inne (no, może prawie wszystko). Są to utwory spokojne, niektóre melancholijne, odprężające... Nie tworzą one jakiejś konkretnej kompozycji, także mogą do sibie kompletnie nie pasować.
Miałam napisać o swoich przemyśleniach z Wszystkich Świętych i Zaduszek, ale to trochę zbyt osobiste wynurzenia, by publikować je w tej studni bez dna.
Nadal zastanawiam się nad "Apokalipsą (nie)świętego nastolatka" i jakoś brak mi weny jak to rozwinąć. Może ktoś podsunie jakiś pomysł?

Zmęczona nauką, choć w niezłym humorze
be happy!