Konkursidło

14 godzin jazdy w obie strony, dwie przeczytane książki, bolący kręgosłup, zastałe nogi i te sprawy. Ale warto było. Atmosfera była niesamowita. Wiersze cudne. Tylko trochę mi było głupio, bo wszystkie były takie długie, wypełnione, bez dopowiedzeń. A mój ma tylko osiem linijek, z czego cztery wersy zawierają po jednym słowie.

"Zrozumienie"

Czekałam.

Nikt nie przyszedł.

Czekałam.

Nikt nie zadzwonił.

Czekałam.

Nikt nie pomyślał.

Umarłam.

Wszyscy płakali.

Iiiii... koniec. I zastrzegam sobie, że to nijak ma się do mojej rzeczywistości. Mama się trochę wystraszyła, jak go przeczytała i nie dało jej się nic wytłumaczyć. A ja po prostu mam już tak wybujałą wyobraźnię, że potrafię wczuć się w różne sytuacje (z życia prawdziwych ludzi, przeżyć bohaterów literackich, perypetii postaci z fimów). 

Pomysł na ten wiersz przyszedł po wizycie w miejscu pracy mojej mamy. Pracuje ona jako pielęgniarka w Domu Pomocy Społecznej i opiekuje się upośledzonymi fizycznie i umysłowo ludźmi. Ale oni też mają uczucia. Rodziny podrzucają ich i często nigdy więcej nie przyjeżdżają. Nawet nie próbują się kontaktować. Pojawiają się dopiero po śmierci "wyrzutków" i udają płacz i żal, zadając jednocześnie pytanie, ile dostaną z racji tego pieniędzy. 

Nie bądźmy jednak takimi pesymistami. Przecież nie każdy tak skończy. Chyba...

A co myślicie o tytule dla wiersza: "Apokalipsa (nie)świętego nastolatka"? Wpadł mi dzisiaj do głowy. Tylko tytuł niestety, ale nie wiem, czy warto jakoś tę myśl rozwinąć, czy lepiej, żeby pomysł spalił na panewce.

Zamyślona i melancholijna

be happy!